Na današnji dan, 24. februara 1803. godine u Poreču na Dunavu (Donji Milanovac) rođen je trgovac Miša Anastasijević. Na rođenju mu je umrla majka, a kada je Miši bilo tri godine umro mu je i otac. Prve godine njegovog života poklapaju se sa burnim godinama Prvog srpskog ustanka, te je tako nakon bekstva od Turaka preko Dunava u Austriju ovaj dečak upoznao trgovca Stojana Matrošliju i sa njim započeo uspešno zajedničko poslovanje, što mu je omogućilo da po povratku u Poreč pohađa školu. No, posle Stojanove smrti 1812. i turske ofanzive naredne godine, on je ponovo otišao u Austriju, ali se već jeseni iste godine vratio u Poreč i sa svojih nepunih jedanaest godina postao učitelj. Ovo nameštenje mu je donelo ugled pismenog čoveka pa ga je Bejšir-aga sa Adakalea uzeo za svog pisara. Ipak, Miša je uskoro pobegao natrag u Poreč i počeo da radi kao trgovački pomoćnik kod jednog od mnogobrojnih tamošnjih trgovaca, za duplo manju platu. Tokom 1817. godine postao je đumrugdžija (carinar) na skeli dubrovačkoj, i nakon par godina i određene svote novca koju je uštedeo, konačno se opredelio za trgovinu, te je već kao dvadesetogodišnjak spadao među bogatije ljude u Srbiji. Postavši uspešan trgovac 1825. godine oženio se mlađom ćerkom sveštenika Ilije Uroševića, Hristinom, čiji je rođeni brat Sima tada bio jedan od pisara-sekretara kneza Miloša. Tako je stupio u saradnju sa knezom, napustio trgovinu „na malo“ i počeo da trguje stokom i kasnije solju. Hatišerifom iz 1833.godine, kojim je rešen teritorijalni i ekonomski položaj Srbije, ona je dobila pod svoju upravu Đerdap i Krajinu, te uvećala broj stanovnika i promet robom, a knez Miloš je prilikom obilaska tih oblasti Mišu Anastasijevića postavio za Dunavskog kapetana. Svojim novim položajem kapetan Miša je ušao i u sferu diplomatije i međunarodnog sudstva, a „imperija“ koju je ubrzo posedovao brojala je oko 10.000 ljudi, 23 filijale, odnosno kamarašije-solarice u raznim mestima na Savi i Dunavu i najmanje 74 broda „solarica“, kao i devet spahiluka u Vlaškoj, dok je glavna kancelarija bila u Bukureštu, a uprava u Beogradu. Kao jedan od najbogatijih ljudi na Balkanu, u politiku je ušao povodom zapleta oko sopstvenog zeta Raje Damjanovića, ministra i predsednika Velikog suda, koji je zbog aktivnosti protiv kneza Aleksandra Karađorđevića i učešća u Tenkinoj zaveri osuđen na tamnicu, gde je uprkos pokušajima Anastasijevića da ga spase i umro. Kapetan Miša je zbog toga prekinuo, do tada dobre, odnose sa knezom i uključio se u pokret za njegovo svrgavanje. Ostalo je nejasno da li je Anastasijević cilj bio da on sam ili drugi njegov zet, inače Karađorđev unuk, postane knez umesto Aleksandra. U svako slučaju, postao je predsednik Svetoandrejske skupštine 1858. godine, na kojoj je izvršena dinastijska smena, tako da je pobednik postala treća strana, obrenovićevska, te je Miloš još jednom postao knez, a Miša Anastasijević je prestao da se bavi politikom, napustio Srbiju i kasnije tek povremeno i na kratko navraćao. Zanimljivo je da je on sam jednom prilikom rekao da ga je pokušaj dovođenja zeta na presto koštao isto kao i podizanje zgrade na Velikoj pijaci, danas poznatog Kapetan Mišinog zdanja, koje je on februara 1863. godine zaveštajnim pismom poklonio „svome otečestvu“ za prosvetne potrebe, i u kojem su bile smeštene Velika škola, Gimnazija, Ministarstvo prosvete, Narodna biblioteka i Muzej, a danas se nalazi Rektorat Univerziteta u Beogradu. Smatrao je da se kroz razvoj prosvete uzdiže i narod, a pošto je naš narod siromašan treba da ga pomažu imućni ljudi, pa je on to i činio. Bio je pobornik „Društva za čitalište“, osnovanog u Beogradu 1846. godine, davao je dobrotvorne priloge u više mahova za Narodno pozorište, za crkve, škole i siromašne, a na svom glavnom spahiluku Kležanj u Vlaškoj osnovao je dve škole, u kojima se besplatno školovalo malo manje od dve stotine đaka. Pomagao je i mnoge pisce tako što im je plaćao štamparske troškove za izdavanje knjiga ili im je davao novčane poklone i plaćao dugove. Za ono što je činio Miša Anastasijević je odlikovan Takovskim krstom II reda, ruskim Ordenom Svetog Stanislava, turskim Nišan-Iftikarom, Ordenom rumunske zvezde i nemačkim Valdekom. Poslednjih nekoliko godina života, pošto je likvidirao poslove sa solju, proveo je trošeći bogatstvo koje je stekao i pomažući kome je trebalo. Kapetan Miša Anastasijević, koji se po sopstvenim rečima gušio u zlatu, umro je 27. januara 1885. godine u svojoj kući u Bukureštu, a sahranjen je u svojoj zadužbinskoj crkvi u selu Kležanj, nedaleko od rumunske prestonice, na svom imanju i zemlji koja je ubrzo posle toga postala jedno od glavnih rumunskih naftnih nalazišta.

Od važnih događaja vezanih za Srbiju na ovaj dan izdvajamo još:
1879. godine rođen je slikar, vajar i pisac Mihailo Milovanović;
1882. godine preminuo je trgovac i dobrotvor Sima Andrejević-Igumanov;
1882. godine rođen je slikar, grafičar i akademik Ljubomir Ivanović;
1887. godine rođen je šahovski velemajstor Bora Kostić;
1902. godine rođen je slikar i akademik Nedeljko Gvozdenović;
1974. godine umro je biolog i akademik Siniša Stanković.