Na današnji dan, 22. jula 1456. godine  Mehmed II Osvajač, povukao se posle neuspešnog pokušaja da osvoji Beograd.

Naime, zauzimanjem Carigrada tri godine ranije, zatim Novog Brda i čitavog južnog dela srpske države, do Kruševca i Zapadne Morave, Mehmed je svoje dalje osvajačke planove usmerio na srpsko podunavlje, nameravajući da širenjem svoje vlasti na Despotovinu najavi prodor u Ugarsku.

Još tokom zime počele su obimne pripreme za rat, kako na jednoj, tako i na drugoj strani. Sultan je prikupljao vojsku, hranu i oružje iz svih delova carstva. Artiljerija, brodovi, oprema i desetine hiljada ljudi, uz najbolje sultanove ratnike, delovali su onovremenim očevicima kao more koje se talasa.

Sa druge strane, despot Đurađ Branković nastojao je da osposobi utvrđene gradove za odbranu. Opremao ih je hranom, vojskom, topovima, oružjem, a sam se povukao u Ugarsku ne bi li dodatno obezbedio  i organizovao otpor. Ugarska je očekivala evropsku solidarnost i tražila pomoć, ali kao i  mnogo puta pre, a i posle toga, međusobna zavađenost evropskih zemalja bila je jača.

Papa Kalikst III uputio je u Budim svog legata da ubrza okupljanje krstaške vojske, a ugarski kralj je početkom juna napustio zemlju i otišao u Beč.

Turci su prvo napali srpsku prestonicu Smederevo. Uz velike gubitke branitelji su uspeli da odbrane grad  i nateraju sultana da podigne opsadu. Tako se prvih dana jula glavnina turskih snaga okupila kod Beograda. Opsadom je rukovodio sultan lično, dok je odbranom komandovao erdeljski vojvoda Janko Hunjadi, kod nas poznatiji kao Sibinjanin Janko, a u pomoć mu je pristigla krstaška vojska, mahom sastavljena od ljudi nevičnih ratovanju i predvođena franjevcem Jovanom Kapistratom. Scenografija za jednu od najvećih bitaka koja se odigrala na ovim prostorima bila je postavljena.

Turci su zaposeli sve prilaze Beogradu i počeli danonoćno topovima da bombarduju gradske bedeme, u nameri da otvore put za juriš, dok su njihovi brodovi ovladali rekama i presekli vezu sa Ugarskom. U takvoj situaciji Hunjadi je uz podršku Đurađa Brankovića odlučio da preduzme rečni prodor prema gradu. Hrišćanski brodovi su iznenadnim napadom razbili poredak turskih, a u odlučujućem trenutku iz gradske luke su isplovili čamci za srpskim ratnicima, koji su napali neprijatelja s leđa. Borba je završena potpunom pobedom hrišćanske vojske,  reke su oslobođene blokade i gradu su mogla da se upute pojačanja. Turci su za to vreme nastavili pripreme za opšti juriš na grad i široki jarak kojim je grad bio opasan zasipali su zemljom, uz istovremeno pojačano dejstvo topova.

Opšti napad počeo je u noći 21. jula. Janičari su čak uspeli da dođu do Gornjeg grada, ali su branioci, pred svitanje novog dana, izveli poslednji protivnapad i krajnjim snagama uspeli da zaustave dalji turski prodor. Beograd se održao, a Turci koji su već bili unutra pobijeni su. Sultan, koji je i sam bio ranjen, naredio je povlačenje. Mnogi učesnici boja, koje je smatrao odgovornima za neuspeh, pogubljeni su po njegovoj naredbi. Vest o turskom porazu munjevito se širila Evropom, a papa Kalikst III tim povodom je ustanovio praznik, i 6. avgust, dan kada je dobio vest, proglasio danom koji je trebalo da se slavi u čitavom hrišćanskom svetu.

Nažalost, posle pobede došlo je do nesuglasica među borcima, a u gradu su se ubrzo pojavili glad, kuga i druge bolesti. Epidemija je odnela i dvojicu glavnih učesnika borbe, Janka Hunjadija i Jovana Kapistrata, a Đurađ Branković, već star i na izmaku snaga, umro je krajem te godine.

Iako nije zaustavila tursko prodiranje, koje se nastavilo i narednih vekova, odbrana Beograda 1456. godine je značajna kako zbog toga što je to jedan od retkih poraza Mehmeda II Osvajača, pod čijom silinom je pao i hiljadugodišnji Carigrad, tako i  zato što je to događaj koji je zabeležen u tolikom broju izvora, kao nijedan drugi u srednjovekovnoj istoriji grada na ušću Save u Dunav.

Od važnih događaja vezanih za Srbiju na ovaj dan izdvajamo još:

1950. godine rođen je psiholog Žarko Trebješanin;
2005. godine umro je slikar, novinar i publicista Dragoš Kalajić.