Na današnji dan 1868. godine knez Milan Obrenović položio je kamen temeljac zgrade Narodnog pozorišta. Ideje o podizanju pozorišne zgrade i osnivanja stalnog teatra postojale su i ranije, jer su predstave tokom prethodnih godina igrane na raznim, nenamenskim mestima, poput magacina Carinarnice – „Teatar na Đumruku“, u salama hotela – „Kod jelena“, u „Kneževoj pivari“, u kafanama „Kod Krune“ i „Kod engleske kraljice“. Prvi ozbiljniji pokušaj podizanja namenske teatarske zgrade bio je osnivanje odbora za podizanje zgrade Narodnog pozorišta 1851. godine i sakupljanje dobrovoljnih priloga. Prva zgrada počela je da se gradi naredne godine na Zelenom vencu, na placu koji je poklonio knez Aleksandar Karađorđević, a neki od donatora, pored njega bili su i Miša Anastasijević, kao i vlada Kneževine Srbije. Postojala su tri plana za zgradu: prvi češkog arhitekte Jana Nevole, drugi italijanskog Josifa Kasana i treći, tada poznatog preduzimača Štajnlehnera. Podizanje zgrade skromnog izgleda na Zelenom vencu počelo je po Kasanovom planu, a dozvolu da izvodi građevinske radove dobio je Štajnlehner. Međutim, sve je ipak bilo obustavljeno pre svega zbog nepodesnosti terena, ali i nedostatka novca. Naredni korak ka građenju pozorišta učinjen je 1868. godine, kada je odlukom kneza Mihaila određena nova lokacija za pozorišnu zgradu – bivši turski plac kod Stambol kapije. Knez Mihailo nažalost nije dočekao početak radova, jer je tog proleća ubijen. Veruje se da je projektant pozorišne zgrade u klasicističkom stilu bio arhitekta Aleksandar Bugarski, mada po sačuvanim dokumentima to i nije sasvim izvesno. U proleće 1868. godine organizovana je licitacija za izvođenje radova, a posao je opet dobio Štajnlehner. Prva predstava održana je na jesen naredne godine, iako zgrada nije bila još potpuno završena. Narodno pozorište imalo je 714 mesta, a sama zgrada je u to vreme kada je sagrađena, pored kapetan Mišinog zdanja, bila najveća i najraskošnija palata u Srbiji. Po rasporedu masa, horizontalnoj i vertikalnoj podeli površina i izabranim motivima površinske obrade glavne fasade, Narodno pozorište u Beogradu podsećalo je na Skalu Pjermarinija u Milanu. Zgrada je do danas više puta bila prepravljana i dograđivana. Prva rekonstrukcija izvedena je još 1870. godine, a poslednja 1989. godine, kada joj je pored ostalog vraćen izgled iz 1922. godine, i po savremenim arhitektonskim shvatanjima i upotrebom najmodernijeg materijala i tehnologije, dograđen zadnji deo prema ulici braće Jugovića. Danas, zgrada Narodnog pozorišta, posmatrana u celini u svom spoljašnjem izledu i arhitektonskom sklopu, odaje utisak jedne slojevite i složene prošlosti kakvu i jeste imala, a u okviru nje nalaze se još Opera, Balet i Drama, dok se predstave igraju na Velikoj sceni i Sceni Raša Plaović.

Od važnih događaja vezanih za Srbiju na ovaj dan izdvajamo još:
1805. godine srpski ustanici su prvi put porazili redovnu tursku vojsku u bici na brdu Ivankovac, kod Ćuprije;
1807. godine Dositej Obradović prešao je iz Zemuna u ustaničku Srbiju, gde je kao prvi Karađorđev ministar prosvete ostao do kraja života;
1860. godine rođen je filolog, državnik i akademik Ljubomir Stojanović;
1897. godine rođen je slikar, jedan od osnivača i prvih nastavnika Akademije likovnih umetnosti u Beogradu, Milo Milunović;
1914. godine Nemačka je objavila rat Rusiji.