A horizont se pomera…

Milan Konjović, jul 1940.g.

Ema i Milan, Cavtat, 1936.g.

Milan Konjović, rodio se u Somboru 1898. godine kao drugi sin Davida i Vere Konjović. Konjovići su Somborci od davnina, u ove krajeve su došli u vreme Velike seobe Srba, da bi kasnije, tokom vekova, odigrali značajnu ulogu u sveukupnom životu grada.

Već kao gimnazijalac izložio je pedesetak radova. Godine 1919. upisuje se na Akademiju likovnih umetnosti u Pragu, 1921. godine prelazi u Beč, a 1924. u Pariz, gde je radio duži period. U Pariz stiže sa Emom Maštovskom, svojom kasnijom suprugom, koju je upoznao u Pragu. U Parizu nastaje Konjovićeva plava faza[1].

Nastanak slike ULICA U SOMBOR, 1938

Godine 1932. zauvek za vraća Somboru. Taj povratak donosi i veliku promenu: Kada sam se vratio u Sombor, našao sam se u drugom ambijentu: umesto plavog isparavanja Il d’ Frans, tu sam bio okružen plamćenjem žitnih polja i suncokreta, trebalo je početi ispočetka[2]. Leti slika u Dalmaciji, te razdoblje od 1934. do 1939. obuhvata umetnikovu crvenu fazu. Za vreme rata, 1941. godine nalazi se u zarobljeništvu u logoru u Osnabriku. Tegobe rata i zarobljništvo zatamnele su slikarevu paletu, potisnule prisne teme, nametnule groblja, prosjake i sahrane[3]. Razdoblje njegovog stvaralaštva od 1940. do 1952. godine naziva se sivom fazom.

Senta, 1953

Godina 1953. predstavlja prekretnicu u Konjovićevom slikarstvu: na njegova platna je opet svim svojim intenzitetom pokuljala čista boja da ozari predele, ljude i plodove užarene Vojvodine.[4] Zanimljivo je da je su svi Konjovićevi pejzaži slikani u prirodi. Način na koji se stapao sa okolinom i svoja osećanja pretvarao u oblike, brilijantno je analazirao Lazar Trifunović u studiji  Stvarnost i mit u slikarstvu Milana Konjovića.

Početak sedamdesetih donosi nove promene: Konjović tada počinje da stvara silovita, snažna i dramatična dela nastala iz sukoba realnog predmeta i likovne vizije.[5]Taj period traje do 1984. godine i nazvan je asocijativnom fazom. Godine 1985. počinje sa prvim varijacijama na temu srpske srednjovekovne i vizantijske umetnosti, te će do kraja 1990. godine nastati tridesetak dela vizantijske faze, a tim delima se i završava Konjovićev prebogat opus od oko 6000 radova.

Priredio je brojne samostalne izložbe u zemlji i svetu, a učestvovao je i na mnogim kolektivnim izložbama. Bio je redovan član Vojvođanske akademije nauka i umetnosti, dopisni član Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti i redovan član Srpske akademije nauka i umetnosti.[6]

Milan Konjović nesumnjivo pripada krugu najznačajnijih srpskih i jugoslovenskih likovnih umetnika 20. veka. Po prirodi, bio je veseo čovek koji je verovao u život. U svom dnevniku je zapisao: Slikarstvo je čudo. I uvek je zagonetka. Da nije tako davno bih prestao da slikam. Beskrajno je i neuhvatljivo kao ravnica. Misliš – tamo negde je kraj, a horizont se uvek pomera…

[1]Navedeno prema: Biografija, Galerija  Milan Konjović, internet izdanje

[2]Navedeno prema: Spomen – zbirka Pavla Beljanskog,Umetnici iz kolekcije, internet izdanje

[3] Navedeno prema: Radovi, Galerija Milan Konjović, internet izdanje

[4] Ibid.

[5] Ibid.

[6] Navedeno prema: Biografija, Galerija  Milan Konjović, internet izdanje