EPICENTAR ZBIVANJA

Gradska kuća u Somboru podignuta je na mestu i temeljima nekadašnjeg zdanja, odnosno „kaštela“, grofa Jovana Janka Brankovića, somborskog graničarskog kapetana od 1717. do 1734. godine. Nakon što je kapetanova udova Marija 1749. g.  prodala gradu ovo zdanje za 500 forinti, u njemu se nalazilo sedište magistrata tek proglašenog slobodnog i kraljevskog grada Sombora. Sačuvan je i plan starog zdanja, iz 1792. godine, a postoje i planovi njegove obnove iz 1811, te iz tridesetih i četrdesetih godina XIX veka, kada je Gradska kuća obnovljena i dograđena, u stilu neoklasicizma, po planovima somborskih graditelja Franca i Karla Gfelera. Podizanjem prepoznatljivog tornja 1842. g. zdanje je dobilo  svoj današnji oblik. Nova zgrada Gradske kuće imala je pravilnu kvadratnu osnovu, a pod tornjem u pročelju (koje je sa istočne premešteno na zapadnu stranu zdanja) nalazio se izražen ispad sa stubovima i prostranim balkonom.

Na tornju su dežurali vatrogasci, u prizemlju zgrade nalazile su se zanatske i trgovačke radnje, a na spratu gradska uprava i činovništvo. Dvorište je služilo kao spremište vatrogasne opreme i štala za varoške konje. U velikoj svečanoj sali održavane su sednice magistrata i gradske skupštine (sedište gradske uprave Sombora ovde se nalazilo preko 200 godina), ali i balovi i priredbe. Dominirajući Trgom Svetog Trojstva, Gradska kuća je, ubrzo nakon izgradnje, postala prepoznatljivo arhitektonsko znamenje Sombora.

Prema sačuvanim planovima iz 1914. i 1916. g. somborska Gradska kuća trebalo je da bude temeljno prepravljena u stilu secesije, ali, zbog Prvog svetskog rata, do prepravki nije došlo, te je tako sačuvano neoklasicističko zdanje iz 1842. godine. Posle Prvog svetskog rata, osim gradskih vlasti, u Gradskoj kući bili su smešteni Opštinski sud i policijsko predstavništvo, a 1937/38. g. somborske gradske vlasti razmišljale su o dogradnji još jednog sprata, do čega, ipak, nije došlo. Sedište lokalne samouprave nalazilo se u Gradskoj kući sve do 1962. godine. Od 1948. g. zdanje ima status zaštićenog spomenika kulture, a od 1991. g. i status kulturnog dobra od velikog značaja.