Na današnji dan, 13. februara 1199. godine u Hilandaru je, kao monah Simeon, umro veliki župan Stefan Nemanja. Zna se da je rođen u Zeti, mada tačna godina i datum nisu poznati, a procene se kreću od druge pa čak do početka četvrte decenije XII veka. Prvo je kršten po katoličkom obredu, da bi potom, po povratku njegovog oca Zavide u Rašku, u Crkvi Svetog Petra i Pavla u današnjem Novom Pazaru bio kršten prema pravoslavnoj službi. Za vreme vladavine svog brata Tihomira, kao udeoni knez, Nemanja je pod svojom vlašću imao župe Ibar, Rasinu, Toplicu i Reku, a od vizantijskog cara Manojla I Komnina u lični nasledni posed dobio je Dubočicu. Ubrzo nakon toga došao je u sukob sa braćom, najverovatnije zbog sve bližih veza sa Vizantijom i namere da preuzme presto velikog župana. Nakon što je prvo bio svrgnut i zatvoren, Nemanja se oslobodio i u borbi sa braćom, u kojoj je Tihomir poginuo, uspeo da preuzme županski presto izeđu 1166. godine i 1168. godine, posle čega se izmirio sa braćom i ostavio ih da vladaju svojim udeonim kneževinama. Početkom sedamdesetih godina, u savezništvu sa Mletačkom republikom, Ugarskom i Svetim rimskim carstvom, okrenuo se protiv Vizantije, ali je već 1172. godine ostavši usamljen u toj borbi, morao da se pokori vizantijskom caru, koji ga je odveo u Carigrad kao zarobljenika, ali i vratio na srpski presto, posle čega mu je Nemanja ostao odan sve do Manojlove smrti 1180. godine. Ipak, odmah potom, ne osećajući se više obaveznim, Nemanja se priključio ugarskom pohodu protiv Vizantije i zajedno sa njima napao Beograd, Braničevo, Niš i Sofiju, a on sam nastavio dalje i zauzeo Drivast, Skadar, Ulcinj, Bar, Kotor i druge gradove, čime se smatra da je ovladao Dukljom. Istovremeno su njegova braća napadala Dubrovnik, ali su, ne uspevši da ga osvoje, 1186. godine potpisali ugovor o miru. Tokom Trećeg krstaškog pohoda Nemanja se u Nišu sastao sa carem Svetog rimskog carstva Fridrihom Barbarosom, omogućio mu prolaz kroz svoju teritoriju i ponudio određen broj vojnika, uzdajući se u sukob krstaša i Vizantije i koristeći to za osvajanja vizantijskih teritorija za svoj račun. Međutim, do sukoba krstaša i Vizantije nije došlo, te je vizantijski car Isak II Anđeo svoje snage usmerio ka Nemanji i na Moravi mu je krajem 1190. godine ili početkom sledeće, naneo poraz, posle kojeg se više nije sukobljavao sa Vizantijom, a njegov srednji sin Stefan je zatim oženjen carevom sinovicom i dobio je titulu sevastokratora. Za vreme Nemanjine vladavine granice Srbije su se pomerile iz planinskih predela Rasa u moravsku i kosovsko-metohijsku dolinu i Srbi su postali znatno aktivniji činilac politike na Balkanu. Jačajući svoju vlast, on se oslanjao na crkvu koja mu je pomagala pri učvršćivanju centralne vlasti, pravoslavlje je učinio državnom verom, suzbijao je bogumile i počeo je sa podizanjem velelepnih zadužbina u raškom stilu, prvom velikom srpskom srednjovekovnom arhitektonskom stilu. Stefan Nemanja povukao se sa prestola na Blagovesti 1196. godine i vlast prepustio svom sinu Stefanu, a on se zamonašio, uzeo ime Simeon, i potom jedno vreme proveo u svojoj zadužbini Studenici, da bi već 1197. godine otišao kod svog najmlađeg sina Rastka, monaha Save, na Svetu Goru. Tamo je zajedno sa njim obnovio manastir Hilandar, i u njemu na današnji dan 1199. godine i preminuo. Sledeće godine je kanonizovan kao sveti Simeon Mirotočivi, a njegove mošti su početkom narednog veka sinovi preneli u Studenicu, gde se i danas nalaze.

Od važnih događaja vezanih za Srbiju na ovaj dan izdvajamo još:
1787. godine umro je srpski naučnik i diplomata Ruđer Bošković;
1938. godine umro je pesnik Momčilo Nastasijević;
1974. godine umro je slikar i akademik Petar Lubarda;
2013. godine umro je novinar i voditelj Miloje Mića Orlović.